بيـــــداد رفــت ((لالـه)) بـر باد رفــــته را يا رب خـــزان چــه بود بهار شـکفته را

هر لاله اي که از دل اين خـــاکـدان دمـيد نــو کــــرد داغ مـاتـــم ياران رفـــته را

جز در صفاي اشک دلـــم وا نمـي شـود باران به دامن است هـواي گـــرفته را

واي اي مه دو هفته چه جاي محاق بود آخر محاق نيست که ماه دو هفـته را

بر خــيز (( لاله)) بند گــلو بند خــود بتاب آورده ام به ديـده گُــهـر هاي سُفته را

اي کاش ناله هاي چو من بلـــبلي حزين بيـدار کـردي آن گـل در خـاک خفته را

گرسوزد استخوان جوانان شگفت نيست تب مـوم سازد آهــن و پولادِ تَفــته را

يا رب چه ها به سينه اين خاکدان دَراَست کس نيست واقف اين همه راز نهُفته را

لعــلي نسُفت کـلـک دُر افشان شـــهريار در رشته چون کشم دُر و لعل نسفته را

خدايش بامرزد الله رحمت ايله سين